Nalewka aroniowa

Od dziecka lubiłem przetwory z aronii. Oczywiście, w tym wieku nawet nie myślałem o nalewkach (a tym bardziej o ich wytwarzaniu), ale dżem aroniowy jadałem bardzo chętnie, mimo miejskiej legendy przestrzegającej przed obniżeniem ciśnienia krwi mającym rzekomo nastąpić po zjedzeniu nadmiaru tych owoców i ryzykiem zapadnięcia w wieczny sen.

O nalewce aroniowej usłyszałem nieco później, a jeszcze później jej spróbowałem. Przypadła mi do gustu, choć robiona była na bimbrze. Tym niemniej smak okazał się na tyle przyjemny, że postanowiłem też sam w tej materii coś zdziałać. Ostatnio pojawiła się okazja dzięki uprzejmości Jurka, który podzielił się ze mną swoimi zapasami aronii. Było tego w sam raz tyle, by zrobić nastaw eksperymentalny. Przygotowywałem go na podstawie przepisu Jana Rogali, jedynie nieznacznie modyfikując.

 

A zatem potrzebujemy:

500 g owoców aronii

250 g cukru

laski wanilii (może być cukier waniliowy. W wiejskim sklepie nie było wanilii)

szczypty suszonego sproszkowanego imbiru

1/2 litra wódki (40%) 

W efekcie da to około 600 ml nalewki, może trochę mniej. Trudno powiedzieć, bo aronia nie jest bardzo soczysta.

Wszystkie składniki stale wrzuca się do słoja, zalewa wódką i na dwa tygodnie odstawia w ciepłe, słoneczne miejsce. Warto więc, by słój był dość duży (min. 2 litry), aby było miejsce na rozszerzające się opary spirytusu. W przeciwnym razie może trzasnąć. Ryzyko niewielkie, ale zdarza się. Mojej mamie kiedyś się przytrafiło i ojciec później musiał sprzątać kuchnię obryzganą nalewką z czarnej porzeczki.

Po dwóch tygodniach nastaw trzeba zlać, a owoce wycisnąć (można zrobić z nimi tak, jak z żurawiną z żurawinówki). Następnie przefiltrować, zabutelkować i odstawić na pół roku w chłodne i ciemne miejsce.