Orzechówka

Okres między dniem świętego Jana (24 czerwca) a początkiem lipca to najlepszy moment w roku na zerwanie zielonych orzechów będących doskonałym surowcem nalewkowym. Są one jeszcze niedojrzałe, soczyste, aromatyczne (tak, tak, zielone orzechy pachną) nie wytworzyła się w nich twarda skorupka, więc dość łatwo poddają się obróbce.

Zdobycie orzechów nastręcza trochę trudności - w sklepie się ich nie kupi. Trzeba po prostu znać kogoś, kto ma w swoim ogródku drzewo i odstąpi trochę jego owoców. Orzech włoski jest w Polsce dość popularny (zwłaszcza odkąd jego nasadzanie wspierają środki unijne), więc szybko może się okazać, że ktoś z naszych znajomych jest szczęśliwym posiadaczem takiego.

Orzechówka jest nalewką wartą polecenia. Robi się ją raczej łatwo (przynajmniej według przepisu, który od kilkunastu lat znam) i jej efekty zadowolą nawet wybrednego smakosza.

Jak widać, ciemnobrązowy alkohol bardzo elegancko prezentuje się w kieliszku. Ma on barwę bardzo mocnej herbaty, czy czarnej kawy. Aromat jest silny i ewidentnie orzechowy, nasuwa skojarzenia z tradycyjnie zrobionym orzechowcem. W smaku nalewka jest dość słodka, ciężka, zalegająca na języku. Dominuje bardzo wyraźny aromat orzecha, który szybko całkowicie wypiera słodycz i staje się lekko cierpki i "drapiący" język. To drapanie sprawia, że alkohol jest słabo wyczuwalny, mimo że nalewka do słabych nie należy (około 45% alkoholu). Uczciwie muszę jednak uprzedzić: taki smak wymaga długiego dojrzewania. Minimum to 6 miesięcy, ale niech nikt się nie zdziwi, jeśli po tym czasie nalewka rozczaruje. Tak się tez zdarza, ale nie trzeba wówczas rwać włosów z głów: z pewnością po upływie kolejnych miesięcy (a może nawet i lat) smak się zharmonizuje i będzie naprawdę robić wrażenie. Nalewka na zdjęciu ma około 8 lat i przez długi czas była zupełnie niestrawna. Teraz to istna ambrozja (pisałem zresztą o tym we wcześniejszym poście). Do tego ma działanie zdrowotne - pomaga przy zaburzeniach żołądkowych i ułatwia trawienie. Jeśli zatem przekonałem Was do nastawienia tego trunku, to już przestaję smęcić i podaję przepis:

12 zielonych orzechów włoskich zerwanych na przełomie czerwca i lipca (ja w prezentowanym nastawie dałem 14 sztuk, ponieważ były dość małe)

1 litr spirytusu (96%)

1 litr wody

400 g cukru

Orzechy kroimy nierdzewnym nożem w drobną kostkę.

Jak widać, zielony orzech po przekrojeniu bardzo mało przypomina swoją dojrzałą wersję. jest też ślicznie bialutki w środku.

Niech to nas jednak nie zmyli. Sok z orzecha dość szybko ciemnieje. Najpierw przybiera barwę zielonkawożółtą, później żółtopomarańczową, a następnie przechodzi w brąz. Widać to szczególnie wtedy, kiedy nie założy się do krojenia gumowych rękawiczek

Wówczas paznokcie i palce robią się najpierw żółte jak u nałogowego palacza, a potem po prostu brązowe (historia Elizy z Dzikich łabędzi wcale nie była przekłamana). Do tego jest to barwnik bardzo trudno usuwalny, nawet sok z cytryny nie pomaga. Mnie te plamy nie przeszkadzają, bo i tak jestem brzydki, ale wiem, że wiele Pań mogłoby być zmartwionych taką metamorfozą Ich białych dłoni. Dlatego powtórzę: do krojenia orzechów włoskich gumowe rękawiczki są niezbędne!

Gdy już pokroimy wszystkie orzechy, wrzucamy je do słoja i zalewamy spirytusem. Nie musimy go rozcieńczać - w przypadku orzechów nie ma obawy, że alkohol je spali i zniszczy ich aromat. Po zalaniu nastaw zrobi się żółtozielony, ale dość szybko ściemnieje przybierając barwę brunatną.

 

Pokrojone orzechy zostawiamy w spirytusie na 6 tygodni. Później zlewamy alkohol i łączymy go z syropem przygotowanym z wody i cukru. Następnie filtrujemy (ciągle pamiętając o trudnych do usunięciach plamach) i czekamy 6 miesięcy. Być może tyle wystarczy na dojrzewanie, a być może więcej. Jedno jest jednak pewne: będzie to znakomita nalewka.