Korkowanie

Korkowanie butelek z nalewką jest, obok etykietkowania, czynnością nadającą naszym trunkom nobliwego wyglądu. Flaszeczka zamknięta zalakowanym czy zafoliowanym korkiem wygląda dużo lepiej niż zakręcona naruszoną już metalową nakrętką. Wiadomo, względy praktyczne sprawiają, że na ogół stosuje się ten drugi sposób (nalewając nalewki do opróżnionych już butelek po alkoholu), tym niemniej warto kilka słów poświęcić także korkowaniu.

Osobiście uważam, że nakrętki są dużo praktyczniejszym rozwiązaniem niż korkowanie. Alkohol jest szczelnie zamknięty, można wielokrotnie otwierać i zamykać butelkę nie mocujac się z korkiem, ani nie ryzykując jego pokruszenia. Jednak kapslownica to narzędzie dosyć drogie. Poza tym w sklepach z artykułami winiarskimi trudno znaleźć naprawdę ładne nakrętki - są one na ogół toporne i mało ozdobne.

Te dwa argumenty przemawiają za korkowaniem, które może nie jest tak wygodnie, jak zakręcanie, ale za to ma swój sznyt.

Stosuję dwa sposoby korkowania: korkami walcowymi oraz "grzybkami".

"Grzybki" są dużo praktyczniejsze, ponieważ posiadają drewniany "kapelusz" umożliwiający ich łatwe wyciąganie z otworu butelki. Prezentują się także dużo lepiej niż zwykłe korki.

Jak korkować? Bardzo prosto. Jeśli mamy zwyczajne, walcowate korki, powinniśmy zalać je wrzątkiem i potrzymać w nim przynajmniej kilka minut. Jest to o tyle ważne, że odkaża je (w końcu nie wiadomo, co się z nimi działo, zanim do nas dotarły), a po drugie nawilża, co znacznie ułatwia korkowanie. "Grzybków" pod żadnym pozorem tak nie traktujemy - jeśli poleżą we wrzątku, drewno "kapelusza" zacznie pęcznieć i zdeformuje się, zaś klej łączący obie części tej zatyczki rozmięknie. Ten rodzaj korka możemy co najwyżej opłukać wrzątkiem, dbając o to, by drewno pozostało możliwie jak najbardziej suche.

Kiedy już zakorkujemy butelki, warto dokończyć dzieła jakimś ozdobnym nakryciem. Może być to albo kapturek z folii termokurczliwej (do nabycia w sklepach z artykułami winiarskimi, albo marketach ogrodniczych), albo lak. Tę pierwsza metodę możemy zastosować zarówno przy zwykłych korkach, jak i "grzybkach". Tę drugą - wyłącznie przy tych pierwszych.

Zaletami kapturka foliowego jest duża wygoda zakładania oraz naprawdę ładny efekt wizualny nie odbiegający od wyglądu przemysłowo produkowanych butelek z winem. Nakładanie takiego kapturka jest naprawdę proste: nasadzamy go tak, aby leżał równo na korku, a następnie podstawiamy szyjkę pod źródło ciepłego powietrza (np. dzióbek czajnika z gotującą się wodą) i obracamy ją tak, by folia obkurczyła się równomiernie. Już po kilkunastu sekundach mamy efekt. Folia przylega ściśle, nie ma pęcherzy ani nierówności.

Nieco inaczej wygląda lakowanie. Nie ukrywam, że jestem miłośnikiem tego rozwiązania, które ma dwie główne zalety: bardzo szczelnie zabezpiecza wylot butelki oraz wygląda naprawdę nobliwie. Jednak te plusy nie likwidują minusów, wśród których należy wymienić trochę uciążliwe otwieranie (lak się kruszy, wpada do butelki i kieliszków) oraz dość długi proces lakowania.
Na czym on polega? Kiedy już mamy zakorkowane butelki i korki obeschną, roztapiamy lak w jakimś metalowym naczynku. Trochę to trwa, lak topi się wolno,

ale w końcu zmienia w płynną masę o konsystencji gorącego budyniu. Musimy ją wymieszać i... na chwilę zostawić, by nieco przestygła (wygodniejszy w użyciu lak gęstszy, który mniej spływa z butelki).

Po kilku minutach nasze lepidło ma już właściwą konsystencję, a my (o ile nie mamy już dość żywicznego smrodku i szarej mgiełki w kuchni) działamy dalej: zanurzamy butelki w naczyniu tak, aby lak objął górną część szyjki

Po zanurzeniu wyciągamy flaszkę i chwilę trzymamy szyjką w dół. Dlaczego? Dlatego, że z lakowanego korka wydobywają się pęcherzyki powietrza utrudniające pokrycie go równomierną warstwą. Kiedy butelka jest odwrócona do góry nogami, unikamy tego.
Gdy warstwa laku lekko okrzepnie (po mniej więcej 30 sekundach od wynurzenia butelki z naczynia) odstawiamy ją i cieszymy się uzyskanym efektem.