Orzechówka korzenna

 Początek lipca to ostatni moment na nastawienie orzechówki. W tym roku troszkę dałem się zaskoczyć. Wprawdzie pamiętałem, że najlepsze orzechy na tę nalewkę są zaraz po świętym Janie, ale dopiero pod koniec czerwca zdałem sobie sprawę, że noc świętojańska była prawie tydzień wcześniej i należy się pośpieszyć, jeśli w przyszłym roku chcę pić orzechówkę.

Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że moje ewentualne przegapienie momentu zbioru orzechów nie wpływa wyłącznie na moją sytuację, ale także na inne Osoby, które liczą na wyprodukowany przeze mnie trunek. Zatem zagapienie mogłoby wywołać niejakie perturbacje rodzinno - towarzyskie.

W tym roku postanowiłem nieco zmodyfikować przepis publikowany rok temu i dodać do nastawu przyprawy korzenne i karmel. Orzechy dobrze z nimi współgrają smakowo (o czym możemy się przekonać choćby próbując ciast z tym zestawem) i nalewka może wyjść naprawdę dobra, aczkolwiek jest to tylko przypuszczenie (wcale nie graniczące z pewnością).

Do jej stworzenia potrzebujemy:

8 zielonych orzechów włoskich

2 kawałków kory cynamonowej

1/2 laski wanilii

kilku goździków

1/2 l spirytusu (95%)

2 szklanek wody

20 dag cukru

(daje to około litra nalewki)

Orzechy drobno kroimy, wrzucamy do słoja, dodajemy przyprawy (wanilie należy drobno pokroić), zalewamy spirytusem i odstawiamy na 6 tygodni. Po tym czasie nastaw zlewamy i łączymy z syropem powstałym poprzez rozprowadzenie w wodzie skarmelizowanego cukru. Filtrujemy, butelkujemy i na 3 miesiące odstawiamy w chłodne miejsce, aby dojrzała.

 Przy okazji warto poruszyć sprawę rozdrabniania orzechów. Jeśli mamy ich tylko 8, pokrojenie nie stanowi większego problemu, lecz jeśli jest to liczba większa (na przykład 48, tyle właśnie czekało na mnie), rozdrobnienie ich nasuwa pewne trudności. Można sobie z nimi poradzić na kilka sposobów. Moja ciotka stosuje malakser. Rozdrabnia szybko i sprawnie, ale trzeba się pogodzić z tym, że sok z orzechów nieusuwalnie zabrudzi go na brązowo. Jeśli nie mamy takiej maszynki (lub też nie chcemy jej brudzić), możemy zastosować metodę "na Smarzowskiego".

 Wkładamy orzechy do dużego (i głębokiego) garnka, stawiamy na nich gruby, drewniany kołek i uderzamy w niego obuchem siekiery tak długo, aż orzechy nie zostaną rozgniecione.

Nie jest to sposób tak czysty i elegancki, jak krojenie, ale prowadzi do tych samych efektów, dodatkowo zaś oszczędzamy sporo czasu i wysiłku. Nie grożą nam też pęcherze od krojenia twardych orzechów na dłoniach. Jednak stosując tę metodę pamiętajmy o ostrożnym obchodzeniu się z siekierą oraz o starannym wypłukaniu spirytusem garnka, w którym gnietliśmy orzechy. ścieknie do niego sporo soku i szkoda byłoby go zmarnować. Niech trafi do nastawu, tam jest jego miejsce.