Nalewka brzoskwiniowa na whisk(e)y

 Dzisiaj głównym bohaterem znów będzie whisk(e)y łączona z owocami. Peach Cordial (tak w oryginale nazywa się nalewka, którą zaraz przedstawię), podobnie jak cherry bounce wywodzi się ze Stanów Zjednoczonych i zasady ich tworzenia są bardzo podobne - w skrócie rzecz ujmując sprowadzają się do rozdrobnienia owoców, posłodzenia ich i zalania whisk(e)y. Receptura pochodzi z książki Miss Leslie Seventy-Five Receipts for Pastry, Cakes and Sweetmeats wydanej w Filadelfii w 1832 roku.

Do stworzenia tego napoju potrzebujemy:

1 kg brzoskwiń

1 l whisky (lub whiskey)

3 łyżek cukru trzcinowego

I tyle. W efekcie uzyskujemy około 1,2 - 1,3 l. alkoholu

Brzoskwinie powinny być bardzo dojrzałe, miękkie i soczyste. Najlepiej by wręcz rozmazywały się w rękach. Wówczas gwarantują dużą ilość aromatycznego soku, a o niego przecież tu chodzi. Takie właśnie owoce myjemy, pozbawiamy pestek i kroimy na drobne kawałki. Jeśli ktoś chce, może je rozgnieść tłuczkiem do kartofli, ewentualnie zmiksować, choć nie jest to konieczne. Do tak przygotowanych brzoskwiń wsypujemy cukier i wlewamy whisky. Wskazane jest także rozbicie połowy pewtek i wrzucenie ich środków do nastawu. Dodadzą mu odrobinę goryczki.
Jeśli chodzi o whisky, to nie ma żadnych konkretnych wskazówek, jaka powinna ona być. Teoretycznie rzecz biorąc, powinno się skorzystać z burbona. Byłoby to oznaką wierności wobec amerykańskiego - bądź co bądź - przepisu. Ja jednak wykorzystałem Jasia Wędrowniczka, którego miałem pod ręką.

Tak przygotowany słój odstawiamy na trzy miesiące. Po tym czasie alkohol filtrujemy i butelkujemy. Podobnie jak morelówka nie musi dojrzewać.

Miłośnicy anglosaskich trunków mogą te pomysły przyjmować z niejaką rezerwą. Nalewka na whisky? WTF?! Wygląda jednak na to, że takie wykorzystywanie destylatu sięga początków nowoczesnej epoki whisky i burbona, a więc nie ma powodów, by odsądzać je od czci i wiary. Warto przy okazji jednak pamiętać, że ówczesna whisky z pewnością nie była tak wysublimowana, jak współczesna. Nie tylko nie poddawano jej tak starannemu kupażowaniu, ale z reguły nie leżakowała w beczkach, przypominając tym samym obecny amerykański moonshine czy polski bimber.

Ostatnie lata przynoszą zresztą zmiany na rynku idące w kierunku łączenia whiskey z dodatkami aromatyczno smakowymi. Tyle, że teraz nazywa się to mądrzej - infuzją. Bardzo ciekawie opowiada o tym Fred Noe - prawnuk Jima Beama