Krupnik

Przedwczoraj późnym wieczorem wracałem ze spotkania towarzyskiego. W głowie trochę się kręciło, w brzuchu błogo grzała wyborowa w towarzystwie piersi kurczaka nadziewanej fetą i suszonymi pomidorami.  Tymczasem pod butami skrzypiał szron a powietrze było przenikliwie zimne. Zima, zima - chodźże szybciej, ogrzej się na kilka chwil - przemknęło mi przez głowę. I zaraz później pomyślałem, że skoro nadchodzi zima, trzeba zrobić krupnik.

Ten trunek nie ma od jakiegoś czasu łatwego życia w Polsce, gdyż w majestacie prawa renoma tego staropolskiego alkoholu jest systematycznie niszczona. O ile bowiem tradycyjny krupnik to napój powstały z połączenia aromatyzowanego korzeniami miodu i mocnego alkoholu, o tyle od jakiegoś czasu można kupić wódkę, która z krupnikiem nie ma nic wspólnego poza nazwą, jest bowiem wyłącznie roztworem spirytusu bez jakichkolwiek dodatków zapachowo - smakowych. Nie wiem, czemu taka praktyka jest możliwa, w każdym razie tak niestety się dzieje, zatem ważne z edukacyjnego punktu widzenia jest przypominanie przy każdej okazji, czym jest prawdziwy krupnik. To doskonały napój na zimę. Można go przyjmować na zimno i na ciepło, zależnie od upodobań i zawsze doskonale rozgrzewa. A do tego okres oczekiwania aż się "przegryzie" wynosi zaledwie tydzień, jest więc, jak na nalewkę, śmiesznie krótki. Istnieje wiele przepisów krupnikowych, ja znam następujący:

1/2 l miodu (dowolnego, ja stosuję gryczany, który jest ciemny i nieco "szorstki" w posmaku)

1/2 l wody

1 l spirytusu (95%)

5 ziaren ziela angielskiego

5 goździków

kawałek kory cynamonu

pół laski wanilii

szczypta gałki muszkatołowej

kilka kawałków suszonej skórki pomarańczowej

(w efekcie otrzymujemy około 1,3 litra napitku)

Miód wlewamy do garnka, dodajemy przyprawy i podgrzewamy aż do zagotowania (trzeba uważać, ponieważ mocno się pieni), wlewamy wodę (jeszcze bardziej uważać) i zagotowujemy (tu już uwaga musi być napięta do ostatnich granic). Kiedy cały roztwór się chwilkę pokotłuje (2-3 minuty) odstawiamy go, aby nieco przestygł. Nie musimy czekać, aż zrobi się zimny, chodzi jedynie, by nie był bardzo gorący. Po lekkim przestudzeniu wlewamy spirytus, mieszamy i całość przelewamy do słoja, w którym wcześniej umieściliśmy kilka kawałków suszonej skórki z pomarańczy. Odstawiamy na dobę.

Po tym czasie filtrujemy. Trochę to trwa, ponieważ z miodu wydziela się dużo pyłku kwiatowego przybierającego postać szlamowatego, szarego osadu. Dlatego przefiltrowanie tej ilości krupniku zajmuje około doby. Trzeba się uzbroić w cierpliwość
Przefiltrowany trunek rozlewamy do butelek. Podobno (ale nie wiem dlaczego) krupniki i inne nalewki na miodzie powinno się przechowywać w butelkach kamionkowych. czemu tak jest, nie wiem, być może to zabobon, ale na wszelki wypadek już jakiś czas temu zaopatrzyłem się w kilka takich flaszek.
Po tygodniu krupnik nadaje się do picia.