Chwila prawdy

Moja blogowa aktywność praktycznie spadła do zera. Można to tłumaczyć różnie. Nowym rokiem. Zaganianiem w pracy (pracach). Rozlicznymi obowiązkami powodującymi, że dzień kończy się o 00:30 i trzeba iść szybko spać. Jednak powiem szczerze - mam kryzys natchnienia. Skończyły się pomysły i przepisy na nalewki zimowe, do wiosny i lata jeszcze daleko i trudno wpaść na pomysł wart wpisu na blogu. A pisać o niczym - głupio.

Jednak pomysł na 'chwilę prawdy' wydaje się sensowny. W poprzednim roku zrobiłem kilka nalewek eksperymentalnych. Składniki zalałem, słoje odstawiłem. Zlałem, przefiltrowałem i zabutelkowałem. Czas dojrzewania upłynął, więc uczciwość nakazywałaby zmierzyć się z tymi wytworami. I to jest właśnie ta chwila prawdy. Przyszedł moment sprawdzenia, co wyszło i czy nadaje się to do spożycia.

W szranki stanęły cztery nalewki - debiutantki.

Były to:

1. Staropolska nalewka chlebowa

2. Nalewka jagodowa

3. Nalewka na owocach czarnego bzu

4. Orzechówka z orzechów laskowych

 Na pierwszy ogień idzie nastawiona wiosną staropolska nalewka chlebowa. Barwę ma ładną, zapach lekko miodowy z cięższym, wytrawnym dodatkiem 'czegoś'. Przechodzimy więc do smaku. nabieramy mały łyk i... 

... i konstatujemy, że trunek należy do tych wytrawniejszych. W ustach wyraźnie czuć korzenny, lekko gorzki rozgrzewający smak. Gdzieś w tle pojawia się leciutka miodowa słodycz, ale ona raczej podkreśla, a nie tłumi wytrawność przypraw. Do tego po chwili dochodzi odrobina soli. Tak, soli, takiej, jaką można poczuć w niektórych single maltach pochodzących z wysp (np. w Taliskerze). Nalewka może zatem zdobyć uznanie tych, którzy nie gustują w słodkich napitkach. Myślę, że dobrze pasuje także do konkretnego jedzenia: pieczonego mięsa czy zrazów zawijanych. W żadnym razie do ciast i deserów.

Następna w kolejności jest jagodówka pochodząca z pierwszych tygodni lata. Kolor ma bardzo ładny, ale zapach zdecydowanie mniej. Mało wyrazisty, powiedziałbym że lekko mydlany. Ogólnie mało zachęcający. To tyle, jeśli chodzi o oko i nos. Pora na język. Jakich wrażeń dostarcza? Gorszych od wzrokowych, lepszych od nosowych. Otóż nalewka ta stoi na rozdrożu. Z jednej strony wyczuwa się w niej całkiem miłą "ogólnoowocową" słodycz. Nie da się jej połączyć z jakimś konkretnym owocem, jednak jest banalnie przyjemna. Ale obok niej pojawia się tatarakowa goryczka i cierpkość, która ciągnie nasz zmysł smaku w zgoła przeciwne rejony. W końcowym efekcie czujemy, że to jednak nie to i w przyszłości robiąc nalewkę na czarnych jagodach należy łączyć je z dodatkami, które nie zdławią ich delikatnego smaku.

 Po tej wpadce czas przejść do następnych kandydatek. Co tam mamy? Nalewkę na owocach czarnego bzu. Ciemnopurpurowa z brunatnymi refleksami, nieco mętna. Wygląda zdecydowanie mniej przyjemnie od poprzedniczek. Zapach? Hmm... owocowo - korzenny, półsłodki, bogaty. Czując go mamy wrażenie, że napitek jest treściwy. Tak też okazuje się po nabraniu go w usta. Mamy do czynienia z bardzo treściwą nalewką o pełnym smaku. Najpierw czujemy ciężką słodycz dojrzałych, esencjonalnych owoców. Smak czuć całymi ustami, a nie tylko językiem, zdaje się je całkowicie wypełniać. Nieco później pojawia się słodki posmak korzenny, cynamonowy, bardzo ładnie podbijający i uzupełniający owoce. Finisz jest lekko chropawy kojarzący się z jakimś ziołowym, smacznym syropem na przeziębione gardło. Bez dwóch zdań:nalewka świetna, choć w przyszłości dodam do niej chyba mniej cukru.

Stawkę zamyka orzechówka na orzechach laskowych. Barwa jaśniutka, wręcz słomkowa. Zapach? Ciasteczka deserowe z cukrem produkowane przez San w latach mojego dzieciństwa (może teraz nadal są na rynku?). A po wypiciu? No cóż. Początkowo słodko, ale zaraz uderza zmysł smaku cios w wykonaniu ziela angielskiego połączonego z wódką. Błeee, cóż za brak harmonijności i zbalansowania! W dodatku w ogóle nie czuć orzechów, choć przecież były dodawane do nastawu. Beznadzieja.

Podsumowując tę chwilę prawdy można jedynie stwierdzić, że nalewka z owoców czarnego bzu jest doskonała, staropolska - dobra, ale do gustu przypadnie koneserom, jagodowa wymaga daleko idącego przepracowania, a o orzechówce z orzechów laskowych lepiej zapomnieć.